Manderlay tak jak Dogville budzi sprzeczne emocje. Tematyka jest podobna. W obu filmach chodzi o władzę i jej wpływ na ludzi. Manderlay jednak idzie dalej. Pokazuje wspólną zależność ludzi od władzy. Von Trier mówi, ewidentnie nawiązując do Fromma, że ludzie nie są równi. Co więcej, nie chcą tacy być. Von Trier sugestywnie i przekonująco pokazuje wydarzenia w Manderlay. Paradoksalna jest sytuacja, w której dawni niewolnicy, którzy chcą powrócić do swojej tradycyjnej roli, chcą zatrzymać Grace siłą. Kto tak naprawdę tu rządzi? Jest to pewien schemat zależności i wcale nie ma tu czarno - białego podziału (dosłownie i w przenośni) na dobrych i złych. Występuje tu pewna relacja równowagi, która gdy zostanie zachwiana wywołuje niepokój i chaos. Relacja zależności miedzy Panami, a niewolnikami nie może być zachwiana. Grace dostaje kolejną bolesną lekcję Von Trier mocno nawiązuje do współczesnej Ameryki. W Iraku również nie powiodła się odgórna instalacja demokracji.

Wszyscy tak naprawdę funkcjonują tutaj w układzie, który nie może być zburzony. Kiedy tak się jednak stanie, człowiek traci pewność egzystencji. Von Trier bezlitośnie obnaża nasze złudzenia, promowanie modnych demokratyzacji społeczeństw, wolności jako narzędzia do równouprawniania. Tymczasem to wszystko to tylko iluzja, rzeczywistość medialna, która nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Gdy wypuścisz kanarka, który urodził się w klatce, dajesz mu wolność, jednocześnie skazując na zagubienie i śmierć. Grace jest idealistką, ale jest też zdeterminowana,. Pod groźbą karabinów wprowadza demokrację. Z czasem musi dojść do wypaczeń. Grace musi nauczyć się, że świat nie jest czarno-biały. Ludzie to coś więcej niż spisane prawa deklaracji niepodległości. Najwyraźniej jedyna dostępna nam wolność, której pragniemy i którą możemy dostać to wybór miejsca i osoby, od której będziemy zależni. To być może jedyna prawdziwa wolność dająca satysfakcję, nie prowadząca do pustki i samotności.

W filmie rewelacyjnie i z wielkim wyczuciem zagrała Dallas Bryce Howard delikatną idealistkę, która przemienia się… Zaraz.. Czy faktycznie się ta postać zmienia? Chyba jednak nie. Cały czas mamy przed sobą tą samą idealistyczną Grace, która momentami wpada w gniew, ale się nie zmienia. A więc reżyser popełnił błąd ? Niekoniecznie. Von Trier próbuje powiedzieć, że nic się tak naprawdę w świecie, w ludziach nie zmienia. Brak przemiany Grace popiera tę tezę. Niewolnicy pozostają niewolnikami, gangsterzy gangsterami, a Grace pozostaje tą samą Grace, tylko bardziej sfrustrowaną. Znakomicie wcieliła się w tę postać Dallas Bryce Howard. Tą aktorkę czeka wielka kariera.