Strasznie upraszczasz sprawę. W Twoim przypadku jest tak a nie inaczej, ale przecież nie byłoby wielkim problemem zebrać tłum ludzi, którym dopiero teraz Monty zaczyna się podobać, a wcześniej go nie znosili?
Odważną tezę stawiasz, ale nie zgadzam się z nią zupełnie.

Absurd to wbrew pozorom potężna broń, czasem zbyt finezyjna, by ją uchwycić w lot. Osoba wewnętrznie dorosła tym bardziej powinna być świadoma tego, ile absurdu jest wokół niej, ile absurdu serwuje życie każdego dnia, ile absurdu otacza nas dookoła przez cały czas i powinna być w stanie docenić kogoś, kto potrafi ten absurd trafnie wykryć i dotknąć swoim humorystycznym palcem. Osoba wewnętrznie dorosła tym bardziej powinna być zdolna do utrzymywania zdrowego dystansu do tego wszystkiego, co montypythonowskie krzywe zwierciadło obnaża i ośmiesza. Osoba dorosła, nie dziecko. To nie Madagaskar czy inna płytka kreskówka, do której zrozumienia nie trzeba nic więcej niż znajomość języka.

A może problem leży po stronie ilości seansów jakie spędziłeś z Monty Pythonem?
Oglądając po raz 20 te same sceny, znając je i wiedząc jak się rozwiną nie śmieszą Cię już tak bardzo.
Może warto na jakiś czas od niego odpocząć? :)