Czy płakałem podczas seansu? Owszem nie jeden raz. Potem wychodzisz z kina i emocje opadają. Nagle uświadamiasz sobie, że to co zobaczyłeś było pewnym rodzajem matni, do której zapędził Cię reżyser. I już na chłodno kalkulujesz, że główny bohater, kótremu współczujeś całym sobą sam doprowadził do swojej autodestrukcji, przy okazji rujnując życie innym ludziom, dla których był ważny. Ostatecznie dociera do Ciebie, że w zasadzie każdy z bohaterów (wyłączając quasi szwagierkę) był po prostu egoistą i w zasadzie ciężko doszukiwać się kogoś kogo moglibyśmy polubić. Uświadamiasz sobie, że zakończenie było co najmniej kiczowate by nie powiedzieć tandetnie. Czuje się tak jakby ktoś zagrał na moich emocjach i naprawdę nie wiem jak mam ocenić to co zobaczyłem.